Lekker lezen tijdens de kerstdagen?

Als trouwe abonnee van de Volkskrant ligt bij ons al minstens 30 jaar de krant dagelijks op de deurmat. Tenminste tot ongeveer 3 maanden geleden. Hoe het komt en waarom dat niet meer zo wil lukken, is een duistere zaak waar wij niet precies de vinger op kunnen leggen. Bij iedereen komt het wel eens voor dat de krant er niet is als je 's ochtends naar de brievenbus loopt. Bij ons is het echter de laatste tijd een verrassing als er wél een krant is, zeker als die ook nog eens compleet met bijlage en/of wekelijks magazine bezorgd wordt.
Vanochtend was het weer zo'n dag dat we een belangrijk onderdeel misten: het Volkskrant Magazine, zeker met de kerstdagen iets om naar uit te kijken. In de maand december en november hadden we al minstens 5 keer bij de lezersservice geklaagd dat we geen krant ontvangen hadden, waarvan minstens één keer ook op zaterdag. Zelfs de krant van 23 november, de dag na de verkiezingen met alle uitslagenlijsten van Nederlandse gemeentes, hebben we nooit gehad. Dat is flink balen op zulke bijzondere dagen. Bij de lezersservice van de Volkskrant werken hele aardige mensen, die er ook alles aan willen doen om de fout te herstellen. Er wordt dan ook steevast beloofd dat de krant nabezorgd zal worden, maar tot nu toe is dat nog nóóit gelukt! Aan wie ligt dat dan, vragen wij ons af.
Wat wij graag zouden willen weten, is wie er verantwoordelijk is in Mill voor de bezorging van onze krant. Bij de lezersservice kunnen (of willen) ze ons daar niets over vertellen, het enige wat ze daar voor ons kunnen doen is doorgeven dat wij door de bezorger of het agentschap ter plaatse gebeld willen worden. Het blijft echter de vraag of dat ook gebeurt, want wij worden nooit gebeld door bezorger of agentschap én wij ontvangen nooit een nabezorgde krant. Misschien dat er via deze weblog iemand is die ons kan helpen met dit probleem. Wie kan ons de naam van de Volkskrantbezorger in het centrum van Mill doorgeven, of wie weet waar wij het agentschap van de Volkskrant voor deze regio kunnen bereiken? Volgens mij moet er namelijk een logische verklaring zijn voor het feit dat wij de krant zo slecht ontvangen. Daarover willen wij graag praten met de bezorger of andere verantwoordelijke persoon. Want als de bezorging van de krant zo slecht blijft, zien wij maar één oplossing: ons abonnement na ruim 30 jaar opzeggen. Dat willen wij helemaal niet, maar wij vinden dat beter dan dat we niet op de Volkskrant kunnen rekenen. Misschien dat we dan een andere krant zullen kiezen, maar dan willen we eerst zeker weten dat die niet óók door de bezorger van de Volkskrant rondgebracht wordt...

Het wordt weer Kerst

Zoals overal in Nederland, en ver daarbuiten, wordt er in Mill veel werk gemaakt van de kerstversieringen. In veel voortuinen staan verlichte bomen en door de ramen zie je mooie kerstbomen staan. Ook de winkels en andere bedrijven hebben hun best gedaan om er iets moois van te maken. Op vrijdag 15 december werd daar nog eens extra de nadruk opgelegd tijdens de jaarlijkse Midnightshopping. Een geslaagde activiteit van de Ondernemersvereniging Mill en naar ik heb begrepen ook volgend jaar gecombineerd met een kerstmarkt.

Maar voor de meeste mensen is Kerstmis toch een echt 'thuisfeest' en worden de meeste kerstversieringen dus ín huis aangebracht. Zo doen wij dat zelf ook.

Sinds wij in Mill wonen zetten wij niet één maar twee kerstbomen in huis, het is namelijk moeilijk kiezen welke kamer het meest geschikt is om de boom te plaatsen. Wij zitten natuurlijk veel in de huiskamer, maar als we alleen daar een boom neer zouden zetten is dat niet erg gezellig tijdens ons kerstdiner. Dat nuttigen wij in de eetkamer en daar is ook ruimte genoeg voor een flinke den.

Daarom hebben wij dus in beide kamers een boom, in de huiskamer een blauwe en in de eetkamer een rode. Alle versieringen in die kamers zijn ook aangepast aan die kleuren, zodat wij spreken van de blauwe en de rode kerstkamer.
Voor het totaalplaatje ziet ons huis er vanaf de straat ook sfeervol verlicht uit. Het hele jaar door hebben wij géén gordijnen, maar sluiten wij 's avonds de wereld buiten door onze luiken te sluiten, met Kerstmis echter hebben wij lichtgordijnen!
In de blauwe kerstkamer is de versiering stemmig en de boom een beetje chique, in de rode kerstkamer daarentegen is het allemaal wat uitbundiger. In de rode boom hangen alle kerstversieringen met een 'verhaaltje', zoals de Amerikaanse kerstsok van een van de zonen en het zelfgeknutselde rendier (inderdaad met rode neus). Zo moet een kerstboom eigenlijk ook zijn: een zichzelf vertellend verhaal dat je mee terugneemt naar vroegere kerstmissen. Je wordt er dus een beetje sentimenteel van. Dat hoort ook zo in deze dagen.

De kerstkaarten die nu iedere dag op de deurmat vallen, dragen daar ook hun steentje aan bij. Ze worden met zorg opgehangen en sommige kaarten lees je steeds opnieuw. Ook de modernere, digitale kerstwensen komen binnen en worden glimlachend bekeken. Zo groeien wij langzaam naar Kerstmis 2006 toe. Vanmiddag komen de buren vast een voorproefje nemen tijdens de kerstborrel die wij voor hen georganiseerd hebben. Bij het heffen van het glas zullen we allemaal zo onze eigen kerstgedachten hebben. Ieder voor zich, zonder die gedachten uit te spreken, zal een toast uitbrengen op een goed en gezellig kerstfeest!

Centrumplan, aflevering 2

Maandagavond 4 december waren wij aanwezig bij de informatiebijeenkomst over het nieuwe Centrumplan voor Mill. In de hal van het gemeentehuis had zich een flink aantal inwoners verzameld om meer te weten te komen over het gekozen voorkeursmodel. In de week daarvoor was huis aan huis een nieuwsbrief verspreid met daarin uitleg over de stand van zaken. Eerder stond daarover op de website van de gemeente Mill ook al een persbericht dat ik als uitgangspunt gebruikte voor mijn stukje van 3 weken geleden.
Toen waren we nog redelijk ongerust over de plannen, met name over wat de plannen zijn met het nu braakliggende terrein aan de Julianastraat. Op het voorkeursmodel staat daar namelijk een weg gepland die gedeeltelijk door onze tuin loopt.
Bij het binnengaan van het gemeentehuis echter liepen wij met iemand mee die vertelde dat hij 40 jaar eerder ook al eens op een bijeenkomst voor een nieuw centrum was geweest. Sinds die tijd waren er geen grote veranderingen in Mill geweest volgens hem. Dat stelde ons al enigszins gerust!
De informatieavond begon met een aantal presentaties over de plannen tot nu toe. De gemeente, de stedebouwkundige en vastgoedontwikkelaar Rialto hadden ieder een eigen presentatie voorbereid waarin vooral benadrukt werd hoe geweldig het allemaal moet worden. Er werden termen gebruikt als 'de pit van het dorp', 'autoluwe pleinen' en vooral de populaire term 'synergie' werd meermalen gebruikt. Jammer dat de organisatie van deze avond niet vooraf bedacht had dat een gezámenlijke presentatie beter was geweest om het begrip synergie uit te leggen. Nu waren er nogal wat overlappende passages in de verschillende verhalen. Ook de opbouw van de dia's was nogal divers, terwijl ze toch allemaal over hetzelfde centrumplan gingen. Wat de communicatie betreft had de gemeente Mill hier nog heel wat kunnen leren!

Maar wat was nou eigenlijk de boodschap die aan de burgers overgebracht moest worden? Behalve de informatie in het persbericht en de nieuwsbrief kregen we niet veel nieuws te horen. Op één belangrijk aspect na: de financiën zijn nog lang niet rond. Welk voorkeursmodel er ook gekozen zou zijn, er is voor geen enkel plan genoeg geld aanwezig. Voorkeursmodel 3 was toevallig wel datgene met de minste tekorten, maar hoe het geld er moet komen, is tot nu toe een onbeantwoorde vraag. Ambities genoeg, poen te weinig!
De stedebouwkundige nam ons op een paar dia's met foto's mee naar het Mill van vroeger. Mooie brede, autoloze straten met weinig of zelfs geen auto's, hoge bomen en prachtige oude huizen. Daar moesten we naar terug, jammer alleen dat daar in de plannen niet echt veel van te zien is. Bovendien bleek al gauw tijdens het vragenuurtje dat de grootste zorg van de inwoners van Mill het aantal geplande parkeerplaatsen is. De discussies liepen hoog op toen het over de te verdwijnen parkeerplaatsen voor de kerk en het gemeentehuis ging. Er waren weinig aanwezigen die warmliepen voor een gezellig dorpsplein, dat vonden wij nou weer jammer. Uit alle presentaties bleek wel dat er nog heel veel gebouwd zal worden als alles doorgaat. Maar daarvoor is dus ook heel veel geld nodig.
Omdat wij van de discussie niet veel wijzer werden en ons niet wilden mengen in het vermeende 'parkeerprobleem', hebben wij na afloop nog even met de stedebouwkundige gepraat. Wij legden hem de kadastertekening voor waarop duidelijk onze erfgrenzen te zien zijn. Dat was inderdaad heel anders dan bij het voorkeursmodel! Maar, verzekerde hij ons, na de vrijblijvende schetsen zullen er nu tekeningen komen waarbij de kadastergrenzen strikt worden aangehouden. Áls er dan over onze erfgrens heen getekend wordt, zal men zeker contact met ons opnemen. Veel dure plannen zijn er al gemaakt, maar hoe lang zal het nog duren voordat daar iets concreets uitkomt? Wij wachten het maar weer af...

Schoolpraat

Alweer een week voorbij, één week waarin 2 keer heel droevig 'uit de school geklapt' werd. Op maandag moest ik werken, invallen in de groepen 6 en 7, toen ik voor het eerst hoorde over de gruwelijke gebeurtenis in Wilbertoord. Als school waren we daar heel direct bij betrokken omdat de 2 kinderen van het slachtoffer in groep 4 en 5 zitten. De stemming op school was onwerkelijk, alle kinderen behoorlijk aangeslagen. Hoe kon zoiets gebeuren? Vragen en vertwijfeling bij iedereen: kinderen, leerkrachten en ouders.

Ook elders hoorde ik er veel over praten, niet altijd op een respectvolle manier. Wat is dat toch dat sommige mensen de neiging hebben om verhalen nog erger te maken dan ze al zijn? Willen ze hiermee zichzelf belangrijker maken? Hebben ze dat nodig om ook ergens bij te horen? In dit geval was de situatie al gruwelijk genoeg en hoefde er echt niks 'aangedikt' te worden. Om misselijk van te worden als je hoort dat het toch gebeurt!

Met het hoofd nog vol 'moordzaken' werd ik vrijdag midden in het hart getroffen door het nieuws uit Hoogerheide. Wetend dat een school helemaal ontregeld kan zijn door een droevig sterfgeval, besefte ik meteen dat het hier om een nóg moeilijkere situatie ging. Hier had iemand toegeslagen die in één klap de veiligheid van schoolgaand Nederland onderuithaalde. Zulke wild-westverhalen horen wij met enige regelmaat wel uit de Verenigde Staten overwaaien, maar hier bij ons in Brabant gebeurt zoiets gewoon niet. Dat had je dus gedacht, het is wél gebeurd. En wel op zo'n verschrikkelijke manier, op een plek waar niemand het verwacht. Want op school moet je je net zo veilig kunnen voelen als thuis, school is voor heel veel kinderen ook net zo vertrouwd als hun eigen huis.

Laten we hopen dat dat voor de meeste leerlingen blijft gelden, kinderen hebben gelukkig erg veel veerkracht. Vooral de jonge kinderen zullen hopelijk hun eigen situatie niet gaan vergelijken met die in Hoogerheide. Misschien dat ze er wel even bij stilstaan als er bijvoorbeeld in de kring over gesproken wordt, maar daarna is het weer gewoon over tot de orde van de dag. Sinterklaas bijvoorbeeld, ook heel spannend!

Maar hoe moet de Nederlandse juf en meester met het gebeurde in Hoogerheide verder? Hoe gaat dat hun dagelijkse werk beïnvloeden? De tijd zal het leren, maar voorlopig zal dit incident ongetwijfeld regelmatig door het hoofd spoken. Als we er dan maar allemaal voor blijven waken dat we het niet gaan vertalen in allerlei regels en beperkingen om zoiets in de toekomst te voorkomen. Het is een illusie om te denken dat zoiets kan worden voorkomen, het had overal kunnen gebeuren. Het is op een school gebeurd en dat is toevallig wel héél erg verkeerd!