Na de kermis

Na de kermis in Mill blijven er altijd wel wat 'herinneringen' in onze tuin achter. Bedoeld of onbedoeld, dat is meestal niet helemaal duidelijk. Het nog bijna volle blikje bier met bijbehorend (plastic) glas stonden heel uitnodigend op het muurtje dat onze tuin van de straat scheidt. Alsof er zojuist iemand even opgestaan was en zo dadelijk terug zou komen om het op te drinken. Maar 's ochtends vroeg als je de hond uit wilt gaan laten, heeft zo'n blikje niks uitnodigends meer en moet het gewoon opgeruimd worden. Net zoals de verpakking van een 'erotic toy' die niets aan duidelijkheid te wensen overliet. Ik wist niet dat ze tegenwoordig op de kermis dat soort prijsjes uitdeelden, ik hoop maar dat het niet bij het touwtrekken gewonnen kon worden.

Heel eerlijk gezegd weet ik helemaal niet of er wel een kraam op de kermis stond waar je aan een touwtje mag trekken en waar het bord 'altijd prijs' prominent aanwezig is. Als kind vond ik dat het mooiste op de kermis, dat je bij sommige kramen 'altijd prijs' had.
Behalve de restanten in onze tuin heb ik niet zoveel van de kermis gezien. Niet omdat ik niet in de gelegenheid was of geen tijd had, wel omdat ik sinds mijn kinderjaren helemaal niks meer om kermis geef. Omdat we er zo dichtbij wonen, hoor en zie ik er natuurlijk wel iets van, maar dat is dan ook meteen genoeg. Het is leuk om alle blije mensen langs mijn raam te zien lopen, onderweg naar de kermis. Kleine kinderen die vol vertrouwen met hun handje in de grote hand van hun vader en gezonde spanning op hun snoetjes naar de kermis lopen. Tienermeisjes die giechelend in groepjes op weg zijn naar wat een spannende middag of avond moet worden. Opa's en oma's met kleinkinderen, jonge ouders voor het eerst met hun peuters, het is zo ongelooflijk leuk om dat alles van een afstandje te bekijken. Van werken komt die kermisdagen niet veel, vanuit mijn plekje achter mijn pc droom ik graag weg om in gedachte een stukje met de kermisgangers mee te wandelen. Dat is mijn kermis en daar geniet ik van.

Nu de kermis is afgelopen, gelden de blauwe parkeerzones in Mill. Dat wil zeggen dat er niet meer de hele dag dezelfde auto's voor ons huis geparkeerd staan. Eigenlijk vind ik dat wel een vooruitgang, dat geeft na de kermis toch nog wat afleiding als ik tijdens het werken even naar buiten kijk. Ook het parkeerterrein aan de achterkant van ons huis is behoorlijk opgeknapt, er kunnen zo ook veel meer auto's staan. Het ziet er in ieder geval een stuk opgeruimder uit.
Dat is ook fijn als er weer eens belangstellenden naar ons huis komen kijken. Ondanks dat we niet meedoen aan de open dag op 9 oktober aanstaande, hopen we dat er binnenkort toch eens wat gaat gebeuren op onze eigen huizenmarkt. Prachtig huis te koop voor redelijke prijs tegen ongelooflijk lage rente!. Volgend jaar met Mill kermis mag er iemand anders van de voorbijgangers genieten, dat zou jij kunnen zijn!
Voor meer info, klik hier! Wacht niet op een open huizendag, bij ons mag je altijd komen kijken.

In maart deden wij wél mee met het Open Huis, maar ons pand staat nog steeds te koop...


Deze week op Lievendag's Weblog: De tijd vliegt en wij zijn onze eigen piloot...

Groeten uit Stuttgart

Hauptbahnhof Stuttgart 1912, ontwerp van Architect Paul Bonatz

De helft van de week was ik niet in Mill, donderdag en gisteren was ik in Kiev en sinds gisteravond in Stuttgart. Nog even, want we komen al weer bijna naar huis.
Stuttgart is een redelijk gote stad, vooral bekend van het Mercedes-Benz Museum of voor de liefhebbers: van het Porsche Museum. Wij zien daar allemaal niks van, maar zijn voor een conferentie op de Hohenheim Universiteit.
'Alles net' is de Duitse uitdrukking die het beste past bij mijn gevoel over ons verblijf hier. Treinen rijden op tijd en zien er schoon uit (ik was vanmiddag even op en neer naar de stad), de zon schijnt en overal zitten vrolijke mensen op terrassen en in het park. Gisteravond heel erg lekker gegeten, heel erg Duits ook. Lees daarover - en over Kiev - meer op Lievendag's Weblog

Definitief Ontwerp van het Sociaal Cultureel Centrum te Mill, met blik op de Kerkstraat.
Impressie overgenomen van www.hansverheijen.nl

Het deed me trouwens groot genoegen toen ik deze week las dat de Stichting Myllesheem ook helemaal niet zo blij is met ons nieuwe Sociaal Cultureel Centrum in Mill. Niet met de plek en niet met het uiterlijk ervan. Ze betwijfelen zelfs het nut ervan. In de laatste regels van hun brief lijkt het wel of ik mezelf hoor: "Zou, als een referendum gehouden zou zijn, de meerderheid van de inwoners gekozen hebben voor deze locatie. Of überhaupt voor een SCC? Geluiden die ons bereiken duiden daar niet op. Wat wij horen is dat men zich afvraagt waar men in godsnaam mee bezig is.."
Dit klinkt niet erg vrolijk en ik vraag me met de Stichting Myllesheem af of Mill wel blij wordt van zo'n nieuw - te - modern centrum.

Station Mill Centraal

Klik op de afbeelding voor een digitale verrassing

Twitter, Facebook, LinkedIn, Hyves. Allemaal sociale media sites waar druk gebruik van wordt gemaakt. Sinds kort kunnen ook de nieuwsitems van www.inmill.nl getwitterd worden. Onder ieder artikel staat een Tweet button om snel een link te maken die je vervolgens het web op stuurt. Maar behalve door Mosstime (een Millse 'Tweep' die je kunt volgen), zie ik er nog niet veel van terug. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik als Tweep de verkeerde mensen volg via mijn Twitteraccounts (StationMill, rikidekiki en tekstetc), ook al heb ik alle 3 die accounts de hele dag open staan op Tweetdeck. Via dat programma volg ik ook al mijn 'vrienden' op Facebook en zakenpartners op LinkedIn. Wat dat betreft zou je het hier Station Mill Centraal kunnen noemen.

Maar wat ik me nu eigenlijk afvraag, is hoe digitaal de inwoners van Mill eigenlijk zijn. Hoe druk is die digitale snelweg hier? Hoe vaak gebruiken 'wij' die sociale media sites?
Een klein onderzoek op #Mill leert mij dat er een Facebook pagina is voor Mill en Sint Hubert (klik hier), maar nog zonder vrienden. Er is ook een pagina enkel voor Mill (klik hier), zonder vrienden, maar je vindt er berichten waarin het woord Mill voorkomt. En warempel, daar word ik door Facebook toch tot de vrienden van Mill gerekend.
Er is een Hyves pagina (http://millcity.hyves.nl) waar je 775 vrienden van Mill vindt en ook op www.linkedin.com kom je na enig zoeken mensen uit Mill en directe omgeving tegen.

Er kan dus voorzichtig gesteld worden dat Mill redelijk digitaal is, alhoewel de mogelijkheden nog wel beter benut zouden kunnen worden. Zit de voetbalclub al op Twitter? De handbalclub? Geen Juliana Mill of MHV'81 te vinden daar. De politieke partijen? In navolging van de landelijke twitterende politici - en die zijn er echt héél veel - is er op dat gebied weinig activiteit in Mill. Ook de gemeente zelf mis ik op Twitter. In navolging van de grote steden zou de gemeente hier korte, luchtige nieuwsberichten het web op kunnen sturen. De gemeentes Cuijk en Boxmeer hebben dat al wel begrepen.

Waarom nou dit verhaal over digitaal verkeer in Mill? Omdat het mijn vak raakt. Als tekstschrijver voor zowel papieren als digitale media ben ik iedere dag bezig met 'netwerken'. In Real Life (IRL= 'in het echt') en via diverse Uniform Resource Locators (afgekort URL's) maak ik kennis met mensen over de hele wereld. Daarbij vroeg ik me af hoeveel mensen ik na ruim 5 jaar wonen in Mill heb leren kennen. Dat is niet te tellen, dat zijn er heel veel. Dat varieert van 'van gezicht kennen' tot 'echte vrienden'. En of het nou IRL of per URL is ontstaan, echte vrienden bestaan echt.


Deze week op Lievendags Weblog: Plezant Vlaams